Σαν το κοχύλι μες στην άμμο...

Με τον Ελύτη  συναντηθήκαμε ξανά μέσω του ποιήματος  "Το κοχύλι ", ένα θέμα πολύ οικείο στους μαθητές, αφού έχουν την τύχη να μένουν σε νησιωτική περιοχή. Πριν τους αναφέρουμε το ποίημα που προγραμματίσαμε να επεξεργαστούμε, τους ζητήσαμε να κλείσουν τα μάτια και να φανταστούν ότι βρίσκονται σε μια παραλία ξαπλωμένοι και ξαπλωμένες ακούγοντας τον παφλασμό των κυμάτων. Νιώθοντας το αεράκι να τους δροσίζει και ο ήλιος να τους ζεσταίνει, τους ζητήσαμε να τεντώσουν τα χεράκια τους ψηλά για να πιάσουν τον ήλιο. 

 Μετά από αυτό  ζητήθηκε από τα παιδιά να ανοίξουν τα μάτια τους και να φανταστούν ότι πηγαίνουν βόλτα στην παραλία. Τα ρωτήσαμε τι συναντούν σε αυτή τη βόλτα. Μερικές από τις απαντήσεις ήταν οι ακόλουθες : κοχύλια, αστερίες, βότσαλα, νεκρά ψάρια κ.α. Οι απαντήσεις τους, μας έδωσαν την ευκαιρία να μιλήσουμε για το ποίημα που θα επεξεργαζόμασταν. Αναφέραμε τον τίτλο και διαβάσαμε τους στίχους. Ακολούθησε η ακρόαση του, ενώ παράλληλα μοιράσαμε στους μαθητές χρωματιστά χαρτόνια μεγέθους Α4 και χρωματιστές κιμωλίες. Για πρώτη φορά ήρθαν σε επαφή με ένα καινούριο υλικό, το κάρβουνο ζωγραφικής.

Τα παιδιά δούλεψαν ατομικά στο χαρτί αλλά υπήρχε και συνεργασία σε σχέση με τη χρήση του υλικού καθώς οι μαθητές ήταν  χωρισμένοι σε ομάδες των τριών ατόμων.

Το αποτέλεσμα της εργασίας είναι το ακόλουθο:

                          

                                                                                 "Το κοχύλι"
                                            Στίχοι :Οδυσσέας Ελύτης
                                          Ερμηνεία :Μαρία Βουμβάκη

Έπεσα για να κολυμπήσω
κι άφησα την καρδιά μου πίσω
Άφησα την καρδιά μου χάμω
σαν το κοχύλι μες την άμμο
Πέρασαν όλες οι κοπέλες
με τα μαγιό και τις ομπρέλες
Ύστερα πέρασαν οι φίλοι
κανείς δε βρήκε το κοχύλι
Χρόνους και χρόνους κολυμπάω
που να ν αγάπη για να πάω
Έφαγε η θάλασσα το βράχο
κι έμεινε το νησί μονάχο

                                                              Πηνελόπη Δήμου & Ελευθερία Ζέλκα